Στα όρια της υπομονής τα αστέρια στενεύουν τους διαδρόμους
της κατανόησης και της παραμυθίας.
Διοργανώνουν εκδηλώσεις-μνημόσυνα υποτιθέμενων καλών ημερών οι έχοντες λογαριασμούς εκατομμυρίων σε τράπεζες του εξωτερικού και το κακό είναι ότι βάζουν εσένα θεατή με υποχρεωτικό χειροκρότημα σε συγκεκριμένα σημεία.
Έτσι εξασφαλίζεται η δημοκρατία, όταν όλοι κάθονται στα ίδια έδρανα και αποφασίζουν υπό την απειλή της κατάρρευσης ότι θα πρέπει να πληρώσεις. Και εσύ ξεχνάς ότι πίσω από της οθόνες τις καταστροφής δεν κρύβονται παρά συμφέροντα που αποφασίζουν να υποδείξουν σε εκατομμύρια θεατές τι ακριβώς χρειάζεται να θυσιάσουν.
Κι όσο περνούν οι μέρες τόσο μοιάζει να κατανοώ τη χρησιμότητα του κάθε
Μεσσία στο ρου της ιστορίας. Σιχαμερός ο όρος- δε λέω- αλλά κάπου κάπου χρήσιμος.
Κοπάδια ανθρώπων, με σιχαμάρα καταδικάζουν εγκλήματα αλλά δέχονται με λυπηρό ύφος τις μειώσεις ντροπιαστικών ήδη συντάξεων γερόντων που δεν μπορούν πια να παλέψουν. Κάποτε οι γονείς ντρεπόντουσαν να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια για τον κόσμο που τους παρέδωσαν. Τώρα εμείς ντρεπόμαστε να κοιτάξουμε τους γονείς μας καθώς τους οδηγούμε στο αναξιοπρεπές μέλλον.
Περιμένω μια αντίδραση από Εσένα που πίστεψες και απόκριση δεν πήρες.
Περιμένω να πεις φτάνει σε ατέρμονες αναμονές και αναβολές.
Όσο χρειαστεί, θα περιμένω!
Άλλο όνειρο δεν έχω να πατήσω.
Με πολλή αυταπάτη,
Αθανασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου