Φτιάξε το παρόν... χτίσε το μέλλον!

          Το πέρασμα του χρόνου αφήνει τσουβαλιασμένες σε μια γωνιά, τις σκέψεις που χαράζουν την συνείδηση ενός έθνους. Από περήφανους φορείς πολιτισμού, έχουμε εξελιχθεί σε αδειανούς τενεκέδες συναισθημάτων.

         Πώς αλλιώς θα δικαιολογήσει κανείς την ανύπαρκτη αντίδραση μπροστά στην ατιμωρησία και το σκύψιμο του κεφαλιού μπροστά στον κομπασμό των εκλεγμένων εκπροσώπων μας; Πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί η ανοχή, απέναντι στον κυνισμό των χοντρόπετσων, που σε κρίνουν το ίδιο ένοχο με αυτούς ενώ είσαι δέσμιος μια προσωπικής και συλλογικής χρεωκοπίας;

       Στο σκουπιδότοπο που ζούμε, κάνουμε καθημερινά από μια κατάθεση. Άλλοι καταθέτουν χρόνο, άλλοι χρήμα, οι περισσότεροι υποθηκευμένα στις τράπεζες όνειρα. Μυρίζουμε στον αέρα αυτό που θέλουμε να έρθει- που δεν είναι άλλο από δικαιοσύνη και ισονομία- αλλά αυτές οι λέξεις έχουν παραγραφεί από το λεξιλόγιο των σχολείων μαζί με τα εγκλήματά αυτών που καθορίζουν στο παιδί σου τι θα πρέπει να ξέρει.

      Θα αξίωνες ποτέ από τον ψεύτη να σου μάθει την αλληλεγγύη και την υπερηφάνεια; Από τον κλέφτη να σου μάθει την αξία που έχει ο μόχθος της εργασίας; Γιατί λοιπόν αξιώνεις από τους πολιτικούς σου να είναι ακέραιοι και σεβάσμιοι χρήστες της εξουσίας τους;

     Από αυτούς λοιπόν δε θα έπρεπε να αξιώνουμε τίποτα, και ούτε και να μας ξαφνιάζει η συμπεριφορά τους. Είναι δεδομένο ότι η εξουσία είναι μέγας καταλύτης συνειδήσεων, αυτό που δεν είναι δεδομένο είναι ότι εμείς είμαστε σαν αυτούς. Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ΔΕΝ είμαστε σαν αυτούς.

    Πιστεύουμε ακόμα στον άνθρωπο παλεύοντας για ένα καλύτερο μέλλον.  Αλλά αν δεν απαιτήσουμε το δικαίωμα σε ένα καλύτερο παρόν,  στο οποίο οι τηλεοράσεις μας δεν θα αναδίδουν τη σημερινή βρώμα, τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε στον ίδιο σκουπιδότοπο για πολλά χρόνια ακόμα...

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία