Η πιο δύσκολη μέρα...

     Η εκδίκηση της καθημερινότητας χτυπάει βροντερά την πόρτα τις Δευτέρες. Πώς να ανοίξει το πληγωμένο κορμί σου τα μάτια και να αντιμετωπίσει το σήμερα; Τα σύννεφα του χτες δε λένε να υποχωρήσουν και από το μπαλκόνι του βλέπει κανείς τις ουρές που αφήνουν πίσω τα τσιγάρα του περίμενε και του αύριο του μπορεί και του θα δούμε...
     Βαθιά αναπνοή στο ίσως και ξεκινάμε για το ανεκτό. Ο ελπιδόσπορος φύτρωσε και οι ανθρώποι αγαπάνε ακόμα έστω και αν αυτό που αγαπούν, είναι αντικατοπτρισμοί  πλαστών εικόνων.
     Κίβδηλα οράματα από αληθινούς ανθρώπους... Πάντα έτσι προχωρούσε ο κόσμος. Εκεί που ζεις στο όνειρο και νομίζεις ότι το αρπάζεις, κάτι γίνεται και προσγειώνεσαι πληγωμένος. Μα στην επαναφορά κάτι έχει αλλάξει... έχεις κάνει ένα μικρό βήμα πιο μακρυά από εκεί που νομίζουν οι άλλοι ότι φτάνεις. Και αυτό φίλε μου, θα είναι η μέγιστη ανταμοιβή των κόπων μας...

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία