Κάποιοι την περιμένουν χρόνια, όπως οι Εβραίοι το Μεσσία τους. Άλλοι ξέρουν πως ποτέ δε θα έρθει και γράφουν ποιήματα που τους αφήνουν τη μυρωδιά της. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ήρθε , είδε και έφυγε .
Μιλάμε για την επανάσταση. Ενάντια στη βαρύτητα που μας κρατάει στη γη και στην αδιαφορία που μας εμποτίζει. Μιλάμε για την επανάσταση που όταν έρχεται εμείς φροντίζουμε να λείπουμε. Μιλάμε για την επανάσταση που αφήσαμε στη μέση.
Για τους μικρούς επαναστάτες των σπιτιών μας, η σύνθλιψη της αξιοπρέπειάς τους είναι η λύση. Όταν μεγαλώνουν τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκληρά. Απώλεια της αξιοπρέπειας από το σπίτι στο σχολείο, από το σχολείο στη δουλειά, απ’ τη δουλειά στο δρόμο.
Και κάπου μέσα στις πορείες αναγνωρίζεις πρόσωπα που νιώθουν, που δεν έχουν αλλοτριωθεί από τα διαφημιστικά μηνύματα και τις ειδήσεις. Μιλάμε για τα άτομα που δεν έχουν ακόμα υποστεί την απώλεια της συνείδησης.
Ο δρόμος φαίνεται να είναι σκληρός μα κάπου μέσα σε όλα αυτά ακούω τη φωνή μιας μάνας που μου είπε:
«Δε με νοιάζει που δεν είναι καλός μαθητής, με νοιάζει να γίνει καλός άνθρωπος.»
Μιλάμε για τον Αλέξη και για όλα τα παιδιά που είναι ή θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση του.
Με πολλή αυταπάτη,
Αθανασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου