Στις παλιές γειτονιές που κάποιοι αναπολούν, τα παιδιά έπαιζαν ελεύθερα σε αλάνες. Έσπαγαν χέρια πόδια και κεφάλια, γυρνούσαν σπίτια ιδρωμένα, βρώμικα και πανέτοιμα να ξανακάνουν το ίδιο την επόμενη μέρα.
Στις παλιές γειτονιές που κάποιοι αναπολούν, τα παιδιά μάθαιναν τα πράγματα να τα λένε με το όνομά τους όσο πρόστυχο και απολίτιστο και αν ήταν αυτό. Τα βράδια υστερικές μανάδες τα καλούσαν στο σπίτι με απειλές και σοφίσματα, καλοπιάσματα και "χειροτονίες".
Στις σύγχρονες γειτονιές που όλοι απεχθάνονται, τα παιδιά απουσιάζουν. Μαζί τους απουσιάζουν οι απειλές και τα καλοπιάσματα, τα σοφίσματα και οι χειρονομίες, τα βρώμικα σπασμένα πόδια και κεφάλια και οι φίλοι με τις πρόστυχες λέξεις.
Στις σύγχρονες γειτονιές που όλοι απεχθάνονται, τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο από την τηλεόραση. Δεν ξέρουν ότι πονάει αφού δεν έχουν μαλώσει ποτέ μαζί της, δεν ξέρουν να αγαπούν αφού είναι ένα κουτί που δεν μπορείς να το πάρεις αγκαλιά και να το μυρίσεις. Σε αυτές τις γειτονιές, οι πρόστυχες λέξεις αντικαταστάθηκαν από τις πρόστυχες νοοτροπίες.
Τα παιδιά σήμερα δε κρύβονται από τις μανάδες τους... κρύβονται από τους εαυτούς τους - ή μάλλον δεν τους γνώρισαν ποτέ. Στα σπίτια μας κυκλοφορούν ομοιόμορφες μάζες που σκέφτονται και δρουν ως μικρομέγαλα, απομιμήσεις των γύρων τους και των αμφιλεγόμενων ηρώων της σαπουνόπερας.
Εγώ δεν αναπολώ τις παλιές γειτονιές, μένω απαθής με τις σύγχρονες... δεν με αγγίζουν. Πιστεύω στις μελλοντικές γειτονιές. Σε εκείνες που τα παιδιά θα έχουν πετάξει τις τηλεοράσεις και τις υστερίες από το παράθυρο. Σε αυτές που η γνώση θα μεταδίδεται χωρίς συγκαλυμμένες αλήθειες.
Η γειτονιά του αύριο δεν είναι μακρινή. Στην κοντινή μας Αίγυπτο, οι άνθρωποι ξαναέγιναν παιδιά. ¨Εκλεισαν τις τηλεοράσεις τους και βγήκαν στο δρόμο αναζητώντας την αλήθεια και την αξιοπρέπεια. Αναγνώρισαν ότι δεν μπορεί να κρύβεται ελπίδα σε αυτά που 30 χρόνια τους ποτίζουν μέσα από το κουτί του σαλονιού τους.
Στη σημερινή γειτονιά της Αιγύπτου, τα μεγάλα παιδιά παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, χτίζοντας ένα καλύτερο μέλλον. Παρέβλεψαν τις υστερικές φωνές των δημοσιογράφων και με τον απλό τρόπο που γνωρίζει ο ανθρώπινος νους, απαιτούν δικαιοσύνη και ισοπολιτεία.
Κάποιοι από αυτούς θα σπάσουν τα κεφάλια τους, άλλοι τα χέρια και τα πόδια τους, άλλοι θα χαθούν για πάντα σε κάποιο υπόγειο του παρακράτους αλλά όλοι θα μείνουν στην ιστορία, ως τα παιδιά που ενώ μεγάλωσαν ποτέ δε το έβαλαν κάτω!
Στις παλιές γειτονιές που κάποιοι αναπολούν, τα παιδιά μάθαιναν τα πράγματα να τα λένε με το όνομά τους όσο πρόστυχο και απολίτιστο και αν ήταν αυτό. Τα βράδια υστερικές μανάδες τα καλούσαν στο σπίτι με απειλές και σοφίσματα, καλοπιάσματα και "χειροτονίες".
Στις σύγχρονες γειτονιές που όλοι απεχθάνονται, τα παιδιά απουσιάζουν. Μαζί τους απουσιάζουν οι απειλές και τα καλοπιάσματα, τα σοφίσματα και οι χειρονομίες, τα βρώμικα σπασμένα πόδια και κεφάλια και οι φίλοι με τις πρόστυχες λέξεις.
Στις σύγχρονες γειτονιές που όλοι απεχθάνονται, τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο από την τηλεόραση. Δεν ξέρουν ότι πονάει αφού δεν έχουν μαλώσει ποτέ μαζί της, δεν ξέρουν να αγαπούν αφού είναι ένα κουτί που δεν μπορείς να το πάρεις αγκαλιά και να το μυρίσεις. Σε αυτές τις γειτονιές, οι πρόστυχες λέξεις αντικαταστάθηκαν από τις πρόστυχες νοοτροπίες.
Τα παιδιά σήμερα δε κρύβονται από τις μανάδες τους... κρύβονται από τους εαυτούς τους - ή μάλλον δεν τους γνώρισαν ποτέ. Στα σπίτια μας κυκλοφορούν ομοιόμορφες μάζες που σκέφτονται και δρουν ως μικρομέγαλα, απομιμήσεις των γύρων τους και των αμφιλεγόμενων ηρώων της σαπουνόπερας.
Εγώ δεν αναπολώ τις παλιές γειτονιές, μένω απαθής με τις σύγχρονες... δεν με αγγίζουν. Πιστεύω στις μελλοντικές γειτονιές. Σε εκείνες που τα παιδιά θα έχουν πετάξει τις τηλεοράσεις και τις υστερίες από το παράθυρο. Σε αυτές που η γνώση θα μεταδίδεται χωρίς συγκαλυμμένες αλήθειες.
Η γειτονιά του αύριο δεν είναι μακρινή. Στην κοντινή μας Αίγυπτο, οι άνθρωποι ξαναέγιναν παιδιά. ¨Εκλεισαν τις τηλεοράσεις τους και βγήκαν στο δρόμο αναζητώντας την αλήθεια και την αξιοπρέπεια. Αναγνώρισαν ότι δεν μπορεί να κρύβεται ελπίδα σε αυτά που 30 χρόνια τους ποτίζουν μέσα από το κουτί του σαλονιού τους.
Στη σημερινή γειτονιά της Αιγύπτου, τα μεγάλα παιδιά παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, χτίζοντας ένα καλύτερο μέλλον. Παρέβλεψαν τις υστερικές φωνές των δημοσιογράφων και με τον απλό τρόπο που γνωρίζει ο ανθρώπινος νους, απαιτούν δικαιοσύνη και ισοπολιτεία.
Κάποιοι από αυτούς θα σπάσουν τα κεφάλια τους, άλλοι τα χέρια και τα πόδια τους, άλλοι θα χαθούν για πάντα σε κάποιο υπόγειο του παρακράτους αλλά όλοι θα μείνουν στην ιστορία, ως τα παιδιά που ενώ μεγάλωσαν ποτέ δε το έβαλαν κάτω!
Με πολλή αυταπάτη,
Αθανασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου