Η παραμυθία και οι παραμυθάδες

        Πολλούς αιώνες πριν, αν κάποιος περπατούσε στην αρχαία αγορά των Αθηναίων, μπορεί - αν ήταν πολύ τυχερός- να άκουγε κάποιον από τους περίφημους λόγους του Περικλή και των άλλων δημαγωγών. Αναπόσπαστο μέρος των λόγων που έπονταν μετά από πολεμικές αναμετρήσεις ήταν και η παραμυθία (=παρηγοριά) στους συγγενείς των νεκρών.

      Οι νεκροί τότε δικαιώνονταν και περνούσαν στη σφαίρα της Αθανασίας. Οι υπόλοιποι και ίσως πραγματικά άτυχοι, νουθετούνταν και δέχονταν συμβουλές ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς.  

     Σήμερα, από την άλλη πλευρά, δε χρειάζεται να κάνεις τον κόπο να κατέβεις στην αγορά, τους έχεις ήδη όλους στο σπίτι σου! Η τηλεόραση αφοδεύει καθημερινώς χιλιάδες παράσιτα που θαμπώνουν τα μάτια και λοβοτομούν τη λογική μας. Η παραμυθία μετατράπηκε σε παραμύθια και οι παραμυθάδες μας, δεν είναι παρά καλοκουρδισμένες μαριονέτες που πρωταγωνιστούν σε ένα ατελείωτο θέατρο του παραλόγου. 

     

     Σήμερα, οι νεκροί δεν είναι πια ήρωες. Είναι υλικό προαποφασισμένης χρήσης και κατάχρησης από τους καναλάρχες. Ο Αλέξης έρχεται συχνά στα χείλη των δολοφόνων του κοροϊδευτικά καθώς αυτοί επιτίθενται χωρίς ντροπή στα επόμενα θύματά τους. Το όνομα του, μπερδεύεται με τις βρισιές τους και ακόμα χειρότερα, με τις βρώμικες πράξεις τους. 

Τον Έβερτ τον έθαψαν δημοσία δαπάνη... Ο tempora o mores!!  Διάλεξε στρατόπεδο φίλε μου. Ποιος θα γίνει χορηγός στη δική σου κηδεία; 

Με πολλή αυταπάτη

Αθανασία

Ένα μύθο θα σας πω...

         Πριν από πολλές, πολλές μέρες, ένας κύριος καλοντυμένος, κοίταζε με τρόμο από την ακριβή του πολυθρόνα, ένα μάτσο ανθρώπους να παρατάνε το όνειρο της μικροαστικής ζωής για να κυνηγήσουν το όραμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

        Έσφιξε τη γροθιά του και άρχισε αμέσως να δίνει εντολές. Διέταξε την ασφάλεια να υπενθυμίσει στους επί χρόνια διεφθαρμένους υπηκόους του ότι διαθέτει τα ανάλογα αποδεικτικά και τους υπενθύμισε ότι αν φύγει αυτός, φεύγουν όλοι. Μετά έκατσε πάλι ήρεμος στην καρέκλα του και παρακολούθησε τα δελτία ειδήσεων να μεταδίδουν χωρίς ντροπή το κανονικό τους πρόγραμμα και τις εφημερίδες να αποκρύπτουν τη μικρή εξέγερση.

        Συνέβη όμως κάτι ανυπολόγιστο! Μέσω διαδικτύου οι φωνές ακούγονταν πιο δυνατά και έντονα από ποτέ. Ο κόσμος δεν παρακαλούσε... απαιτούσε με κάθε μέσο, κάθε τρόπο και -ακόμα χειρότερα- διεκδικούσε την απαλλαγή του από το σάπιο καθεστώς.

        Στο σημείο αυτό οι γνωστοί  μας  άγνωστοι υπερ-κρατικοί ασφαλίτες ξεχύθηκαν καταπάνω στο λαό σκότωσαν αρκετούς και εκφόβισαν χιλιάδες. Ο φόβος όμως, έγινε σύνθημα και οι νεκροί,  μάρτυρες μια απόφασης:

  Δε θα φύγει κανείς και αν χρειαστεί, θα πέσουμε όλοι! 

    
       Ο καλοντυμένος κύριος διέταξε να επέλθει το χάος. Απέσυρε τα κρανοφόρα ρομπότ και περίμενε τον ίδιο τον κόσμο να τα ζητήσει πάλι πίσω. Και σε αυτό το σημείο συνέβη κάτι ακόμα πιο τραγικό. Ο κόσμος δεν ήταν το ίδιο διεφθαρμένος με αυτούς και περιφρούρησε ο ίδιος τα σπίτια και την μικρή του περιουσία. Πολλοί μάλιστα αναγνώριζαν ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά ελάχιστες απώλειες μπροστά στον κοινό αγώνα. Το πείσμα τους μεγάλωσε όταν οι συλλήψεις τους αποκάλυπταν τους γνωστούς απρόσωπους ασφαλίτες ως φορείς του παρακρατικού χάους.

      Πριν από πολλές πολλές μέρες, ένας λαός δημιούργησε έναν μύθο τον οποίο θα έχω να αφηγούμαι σε αυτούς που αρνούνται την "ηθική" πορεία της ανθρωπότητας μπροστά στη στάσιμη διαφθορά που τους περικυκλώνει.

      Δεν θα μιλήσω για το τέλος, γιατί η Αρχή του μύθου είναι αυτή που έχει σημασία. Η Αρχή, είναι η απόφαση που θα πρέπει να πάρουμε. Καταρχήν για το τι πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας, και εν συνεχεία για το πως θα το κατακτήσουμε και τι είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε για αυτό.
     Το νόμισμα πάντα έχει δύο πλευρές, η εξαργύρωσή του  όμως απαιτεί και τις δυο πλευρές του ενωμένες.

Με πολλή αυταπάτη 

Αθανασία

Οι γειτονιά του τότε, του τώρα και του μέλλοντος

          Στις παλιές γειτονιές που κάποιοι αναπολούν, τα παιδιά έπαιζαν ελεύθερα σε αλάνες. Έσπαγαν χέρια πόδια και κεφάλια, γυρνούσαν σπίτια ιδρωμένα, βρώμικα και πανέτοιμα να ξανακάνουν το ίδιο την επόμενη μέρα.

         Στις παλιές γειτονιές που κάποιοι αναπολούν, τα παιδιά μάθαιναν τα πράγματα να τα λένε με το όνομά τους όσο πρόστυχο και απολίτιστο και αν ήταν αυτό. Τα βράδια υστερικές μανάδες τα καλούσαν στο σπίτι με απειλές και σοφίσματα, καλοπιάσματα και "χειροτονίες".

         Στις σύγχρονες γειτονιές που όλοι απεχθάνονται, τα παιδιά απουσιάζουν. Μαζί τους απουσιάζουν οι απειλές και τα καλοπιάσματα, τα σοφίσματα και οι χειρονομίες, τα βρώμικα σπασμένα πόδια και κεφάλια και οι φίλοι με τις πρόστυχες λέξεις.

        Στις σύγχρονες γειτονιές που όλοι απεχθάνονται, τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο από την τηλεόραση. Δεν ξέρουν ότι πονάει αφού δεν έχουν μαλώσει ποτέ μαζί της, δεν ξέρουν να αγαπούν αφού είναι ένα κουτί που δεν μπορείς να το πάρεις αγκαλιά και να το μυρίσεις. Σε αυτές τις γειτονιές, οι πρόστυχες λέξεις αντικαταστάθηκαν από τις πρόστυχες νοοτροπίες.

        Τα παιδιά σήμερα δε κρύβονται από τις μανάδες τους... κρύβονται από τους εαυτούς τους - ή μάλλον δεν τους γνώρισαν ποτέ. Στα σπίτια μας κυκλοφορούν ομοιόμορφες μάζες που σκέφτονται και δρουν ως μικρομέγαλα, απομιμήσεις των γύρων τους και των αμφιλεγόμενων ηρώων της σαπουνόπερας.

        Εγώ δεν αναπολώ τις παλιές γειτονιές, μένω απαθής με τις σύγχρονες... δεν με αγγίζουν. Πιστεύω στις μελλοντικές γειτονιές. Σε εκείνες που τα παιδιά θα έχουν πετάξει τις τηλεοράσεις και τις υστερίες από το παράθυρο. Σε αυτές που η γνώση θα μεταδίδεται χωρίς συγκαλυμμένες αλήθειες.

       Η γειτονιά του αύριο δεν είναι μακρινή. Στην κοντινή μας Αίγυπτο, οι άνθρωποι ξαναέγιναν παιδιά. ¨Εκλεισαν τις τηλεοράσεις τους και βγήκαν στο δρόμο αναζητώντας την αλήθεια και την αξιοπρέπεια. Αναγνώρισαν ότι  δεν μπορεί να κρύβεται ελπίδα σε αυτά που 30 χρόνια τους ποτίζουν μέσα από το κουτί του σαλονιού τους.

      Στη σημερινή γειτονιά της Αιγύπτου, τα μεγάλα παιδιά παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, χτίζοντας ένα καλύτερο μέλλον. Παρέβλεψαν τις υστερικές φωνές των δημοσιογράφων και με τον απλό τρόπο που γνωρίζει ο ανθρώπινος νους, απαιτούν δικαιοσύνη και ισοπολιτεία.

     Κάποιοι από αυτούς θα σπάσουν τα κεφάλια τους, άλλοι τα χέρια και τα πόδια τους, άλλοι θα χαθούν για πάντα σε κάποιο υπόγειο του παρακράτους αλλά όλοι θα μείνουν στην ιστορία, ως τα παιδιά που ενώ μεγάλωσαν ποτέ δε το έβαλαν κάτω!

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία