Σε μια σύντομη ανασκόπηση των προηγούμενων ετών, διαπιστώνει κανείς τρομακτική έλλειψη νέας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η τέχνη πλέον περιορίζεται σε αναμασημένα υποπροϊόντα. Λείπει, λείπει, πόσο μας λείπει η δημιουργία η αντίθεση και η σύνθεση.
Η γνώση προσφέρεται από ξέπνοους καθηγητές πανεπιστημίων που έχουν ξεχάσει κάπου το όραμα και την αγάπη για την ανθρώπινη καλλιέργεια και σπέρνουν απογοήτευση και φοβίες εξαπολύοντας σε βαθμοθηρία τους απελπιστικά ανύποπτους φοιτητές. Στείρα γνώση στοιβαγμένη σε εξάμηνα με δοσολογούμενα ωράρια και εξεταστικές περιόδους...
Το μόνο κλαδί από το οποίο μπορούμε ακόμα να κρατηθούμε είναι η τύχη του να έχουν περάσει από την Ελλάδα φωτισμένοι Άνθρωποι. Το ανεξίτηλο στίγμα τους αν και μακρινό, ακόμα οδηγεί τις μεσαιωνικές μέρες μας. Εκεί έγκειται η ικανότητα ανάδρασης και εξέλιξής μας... στην ύπαρξη αυτών των ανθρώπων οφείλουμε μια πολύ δυνατή δικλείδα ασφαλείας.
Θητεύοντας στο όραμα που έγραψε από την αρχή την ιστορία γενεών, ας δομηθεί επιτέλους μια εμπνευσμένη στάση ζωής, απαλλαγμένη από συμπλέγματα ανωτερότητας και διαχωρισμού, εμποτισμένη από αγάπη, ελευθεροστομία και παθιασμένη υπεράσπιση της μοναδικότητάς μας.
Με πολλή αυταπάτη,
Αθανασία
Ο δράκος είναι εκεί!
Και θα είναι και αύριο και μεθαύριο, με το στόμα ανοιχτό.
Ξερογλείφεται τον βλέπετε;
Είδε πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει να τους φάει!
Όμως δε θα τους φάει.. Και ούτε τους σκότωσαν.
Αν δε με πιστεύετε βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε:
Η γη μας, χτυπάει με 80 σφυγμούς,
ωραιους σαν από παλιό τύμπανο.
Κάτι γίνεται, κάτι γίνεται!!
Από το μεγάλο μας Τσίρκο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου