Ανάδραση

     Στα όρια της υπομονής τα αστέρια στενεύουν τους διαδρόμους 

    της κατανόησης και της παραμυθίας.

      Διοργανώνουν εκδηλώσεις-μνημόσυνα υποτιθέμενων καλών ημερών οι έχοντες λογαριασμούς εκατομμυρίων σε τράπεζες του εξωτερικού και το κακό είναι ότι βάζουν εσένα θεατή με υποχρεωτικό χειροκρότημα σε συγκεκριμένα σημεία.
     Έτσι εξασφαλίζεται η δημοκρατία, όταν όλοι κάθονται στα ίδια έδρανα και αποφασίζουν υπό την απειλή της κατάρρευσης ότι θα πρέπει να πληρώσεις. Και εσύ ξεχνάς ότι πίσω από της οθόνες τις καταστροφής δεν κρύβονται παρά συμφέροντα που αποφασίζουν να υποδείξουν σε εκατομμύρια θεατές τι ακριβώς χρειάζεται να θυσιάσουν.

    Κι όσο περνούν οι μέρες τόσο μοιάζει να κατανοώ τη χρησιμότητα του κάθε 

     Μεσσία στο ρου της ιστορίας. Σιχαμερός ο όρος- δε λέω- αλλά κάπου κάπου χρήσιμος.

    
      Κοπάδια ανθρώπων, με σιχαμάρα καταδικάζουν εγκλήματα αλλά δέχονται με λυπηρό ύφος τις μειώσεις ντροπιαστικών ήδη συντάξεων γερόντων που δεν μπορούν πια να παλέψουν. Κάποτε οι γονείς ντρεπόντουσαν να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια για τον κόσμο που τους παρέδωσαν. Τώρα εμείς ντρεπόμαστε να κοιτάξουμε τους γονείς μας καθώς τους οδηγούμε στο αναξιοπρεπές μέλλον.

Περιμένω μια αντίδραση από Εσένα που πίστεψες και απόκριση δεν πήρες.

Περιμένω να πεις φτάνει σε ατέρμονες αναμονές και αναβολές. 

Όσο χρειαστεί, θα περιμένω!

Άλλο όνειρο δεν έχω να πατήσω.  

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία 

Η πιο δύσκολη μέρα...

     Η εκδίκηση της καθημερινότητας χτυπάει βροντερά την πόρτα τις Δευτέρες. Πώς να ανοίξει το πληγωμένο κορμί σου τα μάτια και να αντιμετωπίσει το σήμερα; Τα σύννεφα του χτες δε λένε να υποχωρήσουν και από το μπαλκόνι του βλέπει κανείς τις ουρές που αφήνουν πίσω τα τσιγάρα του περίμενε και του αύριο του μπορεί και του θα δούμε...
     Βαθιά αναπνοή στο ίσως και ξεκινάμε για το ανεκτό. Ο ελπιδόσπορος φύτρωσε και οι ανθρώποι αγαπάνε ακόμα έστω και αν αυτό που αγαπούν, είναι αντικατοπτρισμοί  πλαστών εικόνων.
     Κίβδηλα οράματα από αληθινούς ανθρώπους... Πάντα έτσι προχωρούσε ο κόσμος. Εκεί που ζεις στο όνειρο και νομίζεις ότι το αρπάζεις, κάτι γίνεται και προσγειώνεσαι πληγωμένος. Μα στην επαναφορά κάτι έχει αλλάξει... έχεις κάνει ένα μικρό βήμα πιο μακρυά από εκεί που νομίζουν οι άλλοι ότι φτάνεις. Και αυτό φίλε μου, θα είναι η μέγιστη ανταμοιβή των κόπων μας...

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία

Αποπνικτική Προδοσία

     Τι αέρα να αναπνεύσει κανείς αφού παντού βρωμάει  προδοσία! Το "Ναι μεν αλλά..." στο λαιμό μας κάθεται και μάθαμε να επιβιώνουμε στη μπόχα.
      Οι δημαγωγοί των σκέψεων, ανέλαβαν τη βλοσυρή παραμόρφωση των εγκεφαλικών κυττάρων μας. Τα μετράνε κάθε μέρα και τα τοποθετούν σε προκρούστειο κρεβάτι που είναι ακριβώς ίσα με το μπόι τους. Και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί τα εκλογικά ποσοστά είναι μοιρασμένα όπως ο χρόνος των ειδήσεων στα κόμματα...

     Τη σημαία στα Ίμια την πήρε ο αέρας... Τον Αλέξη που 2 χρόνια τώρα κάνω κόμπο το όνομά του στον ύπνο μου και το μπερδεύω με των ανιψιών μου, τον πήρε το βράδυ και τον ξέχασε κάπου στα άνομα Εξάρχεια... Τα καράβια μας που πήγαιναν στη Γάζα φορτωμένα με όνειρα μιας καλύτερης ζωής,τα πήρε η αδιαφορία...

    Χρόνια τώρα ψάχνω να βρω που απέχουν και που συγκλίνουν οι αντιλήψεις των ανθρώπων. Από το μεγάλο χωνευτήρι του χρόνου, πότε ξεπρόβαλε η διαφοροποίηση και μας πήρε και μας πήγε από το δεν με νοιάζει, στο ξεχνώ, απ΄το αρνούμαι στο δε δέχομαι;
  
 

    Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία 

Ορθογραφικός αναβρασμός.

     Υπό την ισχυρή επήρεια των εκλογών, αναβάλλοντας τα - ζωτικά για τον ψυχισμό κάποιων - σχέδια αποχαύνωσης  στην τηλεόραση, για άλλη μια φορά βρίσκουμε τον εαυτό μας δέσμιο του δήθεν τηλεοπτικού αναβρασμού και με μισόκλειστα μάτια, παγιδευμένα χέρια και μυαλά, παρακολουθούμε ψόφιους από καιρό παπαγάλους να φτερουγίζουν κράζοντας μέσα από τα χρυσά κλουβιά τους.
     Μιλούν για την ελευθερία του λόγου και της σκέψης άτομα που χρειάζονται σωματοφύλακες για να κοιμηθούν και άνθρωποι που δε γελούν αληθινά, κομίζουν ευαγγέλια σωτηρίας.
     Μα πως τα μπερδεύουμε έτσι;  Άργησα να καταλάβω την έννοια της ορθογραφίας και τώρα προσπαθώ να ξεδιαλέξω και να απαγκιστρώσω από πάνω μου τις λέξεις... Τύχη, Τοίχοι, Τείχη. Τώρα, αρχίζω να κατανοώ σιγά σιγά...
     Αναζητώντας ένα ψήγμα τύχης, ξεχνάμε να βασιστούμε στην αρχέγονη ανθρώπινη δύναμη και χτίζουμε στην απελπισία μας ανήλιαγα κελιά με τοίχους ψηλούς, που αν τους ενώσει κανείς με τους άλλους μοναχικούς τοίχους που συναντά στη ζωή του, ορθώνει τείχη απάτητα απελπισίας.
      Για αυτό η παιδεία καταστράφηκε.. για να νομίζεις ότι ζεις μέσα στην τύχη, μα η αλήθεια είναι ότι ζεις μέσα στα χιλιάδες τείχη που συναντάς... αλλά δεν ξέρεις ορθογραφία και αυτοί που φρόντισαν ποτέ σου να μη μάθεις, συνεχίζουν μέσα από τους δικούς τους τοίχους να σε πείθουν ότι όλα τα : ι, υ, η, ει, οι,  τον ίδιο ήχο βγάζουν.

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία