Η αβάσταχτη ελαφρότητα του μη όντος.

      Η ιστορία είναι μία, αλλά γράφεται από πολλούς. Εκλαμβάνεται διαφορετικά και διαιρείται σε θρησκείες και έθνη, μικρούς και μεγάλους, ενδιαφερόμενους και μη. Δεν παύει όμως, να είναι μία!

     Αυτός που αναρωτιέται από που πηγάζει η θέληση των ανθρώπων, θα πρέπει να υπολογίσει τον πόνο που χρόνια τώρα προσπαθούν να ξεπεράσουν οι λαοί. Ο πόνος έχει πολλές προεκτάσεις. Είναι σωματικός και είναι ψυχικός, είναι φυσικός και είναι και τεχνητός. Δεν παύει όμως να είναι πόνος!

     Η ιστορία μας δίδαξε, ότι κάθε τύραννος, κάθε ολιγαρχία και κάθε υποτιθέμενη δημοκρατία χρησιμοποίησε τον πόνο για να εκφοβίσει να επιμορφώσει και να νουθετήσει αυτούς που απαιτούν κάτι καλύτερο ή κάτι έστω... διαφορετικό. Δε παύουμε να μιλάμε για την φοβική κοινωνία μας!

    Ο συνδυασμός του φόβου με τον πόνο, δημιουργεί τους σημερινούς, φυγόπονους, φοβισμένους πολίτες, που δεν πιστεύουν στη δύναμη των έργων τους και περιμένουν από την εκάστοτε "Αθηνά" ένα καλύτερο μέλλον - το μέλλον που δεν έρχεται ποτέ. Δε παύουν όμως να το επιζητούν!

     Η αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος, καμιά φορά βρίσκει ανταπόκριση στο παρόν, όταν βλέπουμε λαούς ενωμένους κάτω από τη σημαία της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης να απαιτούν με όσα μέσα διαθέτουν (για κάποιους αστεία και πενιχρά) ισοπολιτεία και ισονομία και ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ. Δε πάψαμε να μιλάμε για την ιστορία, τον πόνο και το φόβο...

     Η ιστορία, ανακυκλώνεται συνεχώς και μεταλλάσσεται από τους νικητές, που την καθαρογράφουν απαλύνοντας τις αιχμηρές γωνίες της και παραλείποντας τις μουτζούρες και τις ξεσκισμένες της σελίδες. Η ιστορική συγκυρία, γράφεται με πόνο, συγκρατείται με το φόβο και μετουσιώνεται σε ιστορική πορεία με την αγανάκτηση.

     Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία

Φτιάξε το παρόν... χτίσε το μέλλον!

          Το πέρασμα του χρόνου αφήνει τσουβαλιασμένες σε μια γωνιά, τις σκέψεις που χαράζουν την συνείδηση ενός έθνους. Από περήφανους φορείς πολιτισμού, έχουμε εξελιχθεί σε αδειανούς τενεκέδες συναισθημάτων.

         Πώς αλλιώς θα δικαιολογήσει κανείς την ανύπαρκτη αντίδραση μπροστά στην ατιμωρησία και το σκύψιμο του κεφαλιού μπροστά στον κομπασμό των εκλεγμένων εκπροσώπων μας; Πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί η ανοχή, απέναντι στον κυνισμό των χοντρόπετσων, που σε κρίνουν το ίδιο ένοχο με αυτούς ενώ είσαι δέσμιος μια προσωπικής και συλλογικής χρεωκοπίας;

       Στο σκουπιδότοπο που ζούμε, κάνουμε καθημερινά από μια κατάθεση. Άλλοι καταθέτουν χρόνο, άλλοι χρήμα, οι περισσότεροι υποθηκευμένα στις τράπεζες όνειρα. Μυρίζουμε στον αέρα αυτό που θέλουμε να έρθει- που δεν είναι άλλο από δικαιοσύνη και ισονομία- αλλά αυτές οι λέξεις έχουν παραγραφεί από το λεξιλόγιο των σχολείων μαζί με τα εγκλήματά αυτών που καθορίζουν στο παιδί σου τι θα πρέπει να ξέρει.

      Θα αξίωνες ποτέ από τον ψεύτη να σου μάθει την αλληλεγγύη και την υπερηφάνεια; Από τον κλέφτη να σου μάθει την αξία που έχει ο μόχθος της εργασίας; Γιατί λοιπόν αξιώνεις από τους πολιτικούς σου να είναι ακέραιοι και σεβάσμιοι χρήστες της εξουσίας τους;

     Από αυτούς λοιπόν δε θα έπρεπε να αξιώνουμε τίποτα, και ούτε και να μας ξαφνιάζει η συμπεριφορά τους. Είναι δεδομένο ότι η εξουσία είναι μέγας καταλύτης συνειδήσεων, αυτό που δεν είναι δεδομένο είναι ότι εμείς είμαστε σαν αυτούς. Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ΔΕΝ είμαστε σαν αυτούς.

    Πιστεύουμε ακόμα στον άνθρωπο παλεύοντας για ένα καλύτερο μέλλον.  Αλλά αν δεν απαιτήσουμε το δικαίωμα σε ένα καλύτερο παρόν,  στο οποίο οι τηλεοράσεις μας δεν θα αναδίδουν τη σημερινή βρώμα, τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε στον ίδιο σκουπιδότοπο για πολλά χρόνια ακόμα...

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία

Το μεγάλο μας Τσίρκο

      Πας να ευχηθείς καλή χρονιά και πνίγεις τη μιλιά σου. Γιατί να χρησιμοποιήσεις μια ευχή που δείχνει ότι ποτέ δεν έχει πιάσει; Θα ήθελα να πω " Καλή αντοχή", σε αυτά που θα έρθουν. "Δυναμική αντίδραση" σε εκείνα που δεν πρέπει να γίνουν ανεκτά και "Καλό ξύπνημα" σε αυτούς που σωπαίνουν την πιο κρίσιμη ώρα.

      Σε μια σύντομη ανασκόπηση των προηγούμενων ετών, διαπιστώνει κανείς τρομακτική  έλλειψη  νέας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η τέχνη πλέον περιορίζεται σε αναμασημένα υποπροϊόντα. Λείπει, λείπει, πόσο μας λείπει η δημιουργία η αντίθεση και η σύνθεση.

     Η γνώση προσφέρεται από ξέπνοους καθηγητές πανεπιστημίων που έχουν ξεχάσει κάπου το όραμα και την αγάπη για την ανθρώπινη καλλιέργεια και σπέρνουν απογοήτευση και φοβίες εξαπολύοντας σε  βαθμοθηρία τους απελπιστικά ανύποπτους φοιτητές.  Στείρα γνώση στοιβαγμένη σε εξάμηνα με δοσολογούμενα ωράρια και εξεταστικές περιόδους...

    Το μόνο κλαδί από το οποίο μπορούμε ακόμα να κρατηθούμε είναι η τύχη του να έχουν περάσει από την Ελλάδα φωτισμένοι Άνθρωποι. Το ανεξίτηλο στίγμα τους αν και μακρινό, ακόμα οδηγεί τις μεσαιωνικές μέρες μας. Εκεί έγκειται η ικανότητα ανάδρασης και εξέλιξής μας... στην ύπαρξη αυτών των ανθρώπων οφείλουμε μια πολύ δυνατή δικλείδα ασφαλείας.

    Θητεύοντας στο όραμα που έγραψε από την αρχή την ιστορία γενεών, ας δομηθεί επιτέλους μια εμπνευσμένη στάση ζωής, απαλλαγμένη από συμπλέγματα ανωτερότητας και διαχωρισμού, εμποτισμένη από αγάπη, ελευθεροστομία και παθιασμένη υπεράσπιση της μοναδικότητάς μας.

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία

Ο δράκος είναι εκεί!

 Και θα είναι και αύριο και μεθαύριο, με το στόμα ανοιχτό.

Ξερογλείφεται τον βλέπετε;

Είδε πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη  και περιμένει να τους φάει!

Όμως δε θα τους φάει.. Και ούτε τους σκότωσαν.

Αν δε με  πιστεύετε  βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε: 

Η γη μας, χτυπάει με 80 σφυγμούς,

ωραιους σαν από παλιό τύμπανο. 

Κάτι γίνεται, κάτι γίνεται!!

http://www.youtube.com/watch?v=h1kXPqvZd90&feature=related

Από το μεγάλο μας Τσίρκο