Ο ιός της συνήθειας

     Πρωινή εκεχειρία για να ανοίξουν τα παράθυρα. Ζωτικό το φως για τους ονειροπόλους. Μύρισε δακρυγόνο η ατμόσφαιρα και κλαις, όχι για αυτά που σου προκαλεί, αλλά για εκείνα που δεν προκάλεσες εσύ.

     Στερημένοι από όνειρα και ανάγκες, ξυπνούν απλώς για να ξυπνήσουν, δουλεύουν απλώς για να δουλέψουν, αγαπούν απλώς για να αγαπήσουν λες και θα καταστραφούν αν αλλάξει η αλληλουχία. Παρακαλώ τα σύννεφα να ξεπλύνουν τις αμαρτίες που κάθισαν στα παγκάκια, στη βουλή, στο δρόμο και στα όνειρά μας.

     Μα ο ιός της συνήθειας έχει μολύνει τα πάντα. Μάθαμε να επιβιώνουμε μαζί του και φτιάξαμε αντισώματα για την ελπίδα παίρνοντας το φόβο σαν χάπι, τρεις φορές τη μέρα σε κάθε δελτίο ειδήσεων. Στα δικά τους ανοιγμένα παράθυρα, η ενημέρωση μεταμορφώνεται και γίνεται κατεύθυνση και επιβολή.

      Η βία κρίνεται απαραίτητη όταν προέρχεται από την εξουσία και ο σκοπός τους αγιάζει τα μέσα. Όταν προέρχεται από τους αμυνόμενους, πρόκειται για καταστροφική μανία ανεγκέφαλων που θα έπρεπε ήρεμα να διαδηλώνουν στο πεζοδρόμιο για να μην ενοχλούν τους τουρίστες και τα αυτοκίνητα και μετά να πηγαίνουν σπίτια τους φρόνιμα,  αφού τους άφησαν να επιδείξουν το δικό τους... φρόνημα.

    Σε ποιόν από όλους μας αρκεί αυτό; Ως πότε θα πιστεύουμε ότι ζούμε με ελευθερία; Η εκνευριστική αλήθεια για όσους "ενοχλούν" πραγματικά, είναι ότι τους σωπαίνουν με  απαξίωση, παραποίηση και αλητεία.

http://www.youtube.com/watch?v=smwhz386x_U&feature=player_embedded

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία 

  
 

Τα ψάρια έμαθαν ότι πετούν.

          Αιώνες μετά από την υποτέλεια που την είπαν δημοκρατία και την προσκύνησαν, οι έχοντες την εξουσία εξακολουθούν ακόμα να πληρώνουν εμφανίσεις - διαφημίσεις στα "μέσα μαζικής εξημέρωσης".

         Κομίζοντας φοβέρες για εθνική σύνθλιψη  αν δεν σκύψεις το κεφάλι και κατάρες για οτιδήποτε απειλεί τη μείωση του φάρδους της τσέπης τους, οι μαυραγορίτες αλλοτινών καιρών έγιναν τώρα τραπεζίτες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ενώ χρήζουν προστασίας φοβούμενοι ότι κάποιοι δεν τα καταπίνουν όλα αμάσητα. Εύκολα τους αναγνωρίζει κανείς καθότι διαθέτουν την  ικανότητα αναδίπλωσης  σε κάθε είδους καιρικές συνθήκες, από χούντα μέχρι- στη μάλλον κατ' ευφημισμόν- δημοκρατία μας.

        Μας εξημερώνουν προσεκτικά με την τακτική του στιγματισμού. Ονομάζουν δημοκρατία την ομοιογένεια και την ομοφωνία ξεχνώντας ότι το πρώτο συνθετικό των λέξεων δηλώνει το πανομοιότυπο που δεν έχει τίποτα καινούριο να δώσει και αργά η γρήγορα θα πεθάνει ή θα καταστραφεί από την αντιπαραγωγική αιμομιξία.

       Μη δεχθείς να γυρίζεις στη γυάλα σου όταν και όπως στο ζητούν. Γίνε εσύ ο παρατηρητής για να αποδυναμώσεις τη δυναμική της τακτικής τους. Αν κοιτάξεις γύρω σου, αν μυρίσεις τον αέρα, θα δεις και άλλα, πολλά ψαράκια, μικρά και μεγάλα, να κολυμπάνε στο κενό ανακαλύπτοντας κάτι αξιοθαύμαστο... ότι πέρα από κάθε "φυσικό νόμο" που τους έμαθαν να παπαγαλίζουν στα σχολεία, μπορούν και επιβιώνουν σε συνθήκες που κανείς δε διανοήθηκε να τους διδάξει.

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία 

  

Η επανάσταση των ψυχών

    Κάποιοι την περιμένουν χρόνια, όπως οι Εβραίοι το Μεσσία τους.  Άλλοι ξέρουν πως ποτέ δε θα έρθει και γράφουν ποιήματα που τους αφήνουν τη μυρωδιά της. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ήρθε , είδε και έφυγε .

     Μιλάμε για την επανάσταση. Ενάντια στη βαρύτητα που μας κρατάει στη γη και στην αδιαφορία που μας εμποτίζει. Μιλάμε για την επανάσταση που όταν έρχεται εμείς φροντίζουμε να λείπουμε. Μιλάμε για την επανάσταση που αφήσαμε στη μέση.

     Για τους μικρούς επαναστάτες των σπιτιών μας,  η σύνθλιψη της αξιοπρέπειάς τους είναι  η λύση. Όταν μεγαλώνουν τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκληρά. Απώλεια της αξιοπρέπειας από το σπίτι στο σχολείο, από το σχολείο στη δουλειά, απ’ τη δουλειά στο δρόμο. 

     Και κάπου μέσα στις πορείες αναγνωρίζεις πρόσωπα που νιώθουν, που δεν έχουν αλλοτριωθεί από τα διαφημιστικά μηνύματα και τις ειδήσεις.  Μιλάμε για  τα άτομα που δεν έχουν ακόμα υποστεί την απώλεια της συνείδησης.

    Ο δρόμος φαίνεται να είναι σκληρός μα κάπου μέσα σε όλα αυτά ακούω τη φωνή μιας μάνας που μου είπε:

«Δε με νοιάζει που δεν είναι καλός μαθητής, με νοιάζει να γίνει καλός άνθρωπος.»

Μιλάμε για τον Αλέξη και για όλα τα παιδιά που είναι ή θα μπορούσαν  να βρίσκονται στη θέση του.

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία