Η αλήθεια είναι ότι τα φύλλα για άλλο ένα φθινόπωρο κιτρίνισαν και έπεσαν από τα δέντρα που έπρεπε να πέσουν, ενώ έμειναν καταπράσινα πάνω στις αειθαλείς περήφανες πορτοκαλιές που χρόνια τώρα καλλιεργεί και προσέχει ο έρμος ο αγρότης στα χωράφια του.
Κάπως έτσι και τα μαλλιά των ανθρώπων άσπρισαν και αραίωσαν στους ώριμους ώμους και πύκνωσαν ακόμα πιο πολύ στα παιδικά κεφάλια που φέτος πηγαίνουν με ποιο ελαφριές τσάντες στο σχολείο.
Τελικά καταλήγεις να φιλοσοφείς ως άνεργος, μερικώς απασχολούμενος ή απλήρωτος εργαζόμενος πάνω από την ευτυχία του να μην είσαι άστεγος και τη δυστυχία του να είσαι μόνιμα εξαρτημένος από άλλους εξίσου άνεργους, μόνους και αδύναμους συγγενείς.
Το σημερινό χρυσόψαρο που σε κοιτάζει μέσα από τη γυάλα του δε ξέρει αν είσαι ευτυχισμένος ή όχι. Δε γνωρίζει αν θες να πεις ευχαριστώ ή να ξεκινήσεις επανάσταση. Δε μπορεί να καταλάβει αν βλέπεις τη γυάλα του μισοάδεια ή μισογεμάτη.
Η κοινωνία με τη σειρά της σε παρακολουθεί στενά. Είσαι στο μικροσκόπιο και με πειραματισμούς μελετά σταθερά τις αντιδράσεις σου. Σε κεντρίζουν με τρόμο, απειλές και σε ταΐζουν τηλεοπτικό junk food που περιορίζει τη νοημοσύνη και ενεργοποιεί την αναλγησία σου.
Πάνω, κάτω και μέσα σε όλα αυτά... είσαι αναγκασμένος να τραγουδάς τα διαφημιστικά σποτ των εμπόρων της υπερεκμετάλλευσης, που καλούν το χριστουγεννιάτικο υποκριτικό χαμόγελο που "πρέπει" να φορέσει η κοινωνία για να κρύψει ακόμα μια φορά από τα παιδιά της την πραγματικότητα...
Στη δουλειά θα το φορέσεις, θες δε θες.. έξω όμως μη το φορέσεις... Δεν έχουμε κάτι να γιορτάσουμε δεν έχουμε ούτε λόγο ούτε αντοχές για άλλα ψέμματα...
Κάπως έτσι και τα μαλλιά των ανθρώπων άσπρισαν και αραίωσαν στους ώριμους ώμους και πύκνωσαν ακόμα πιο πολύ στα παιδικά κεφάλια που φέτος πηγαίνουν με ποιο ελαφριές τσάντες στο σχολείο.
Τελικά καταλήγεις να φιλοσοφείς ως άνεργος, μερικώς απασχολούμενος ή απλήρωτος εργαζόμενος πάνω από την ευτυχία του να μην είσαι άστεγος και τη δυστυχία του να είσαι μόνιμα εξαρτημένος από άλλους εξίσου άνεργους, μόνους και αδύναμους συγγενείς.
Το σημερινό χρυσόψαρο που σε κοιτάζει μέσα από τη γυάλα του δε ξέρει αν είσαι ευτυχισμένος ή όχι. Δε γνωρίζει αν θες να πεις ευχαριστώ ή να ξεκινήσεις επανάσταση. Δε μπορεί να καταλάβει αν βλέπεις τη γυάλα του μισοάδεια ή μισογεμάτη.
Η κοινωνία με τη σειρά της σε παρακολουθεί στενά. Είσαι στο μικροσκόπιο και με πειραματισμούς μελετά σταθερά τις αντιδράσεις σου. Σε κεντρίζουν με τρόμο, απειλές και σε ταΐζουν τηλεοπτικό junk food που περιορίζει τη νοημοσύνη και ενεργοποιεί την αναλγησία σου.
Πάνω, κάτω και μέσα σε όλα αυτά... είσαι αναγκασμένος να τραγουδάς τα διαφημιστικά σποτ των εμπόρων της υπερεκμετάλλευσης, που καλούν το χριστουγεννιάτικο υποκριτικό χαμόγελο που "πρέπει" να φορέσει η κοινωνία για να κρύψει ακόμα μια φορά από τα παιδιά της την πραγματικότητα...
Στη δουλειά θα το φορέσεις, θες δε θες.. έξω όμως μη το φορέσεις... Δεν έχουμε κάτι να γιορτάσουμε δεν έχουμε ούτε λόγο ούτε αντοχές για άλλα ψέμματα...
Με πολλή αυταπάτη,
Αθανασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου