Παρέλαση συνενοχής!

     Το Σαββατοκύριακο σήμανε την έναρξη του εθνικού καρναβαλιού. Για λίγες μέρες ακόμα θα χορεύουμε έξαλλα, μεθυσμένοι στο ρυθμό της κάλπης και της στάχτης.
     Δεν πρέπει να αμφιβάλλεις για τις προθέσεις. Πρέπει να φοβάσαι τις προϋποθέσεις. Στις αυλές των σχολείων που θα ψηφίσεις, ήδη στήνουν τα παιδιά με τα μπλε για να περιφρουρήσουν τη δημοκρατία στην οποία συναινείς όποτε στο ζητήσουν.
     Και όταν το πρωί ανοίγεις το παράθυρο και διαπιστώνεις ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ούτε δική σου επιλογή ούτε δικό σου έργο, αντικρίζεις το τέλμα . Βγαίνεις από την πόρτα σου να φωνάξεις μα τα παιδιά με τα μπλε, σε περιμένουν και με δακρυγόνο στοχεύουν τα όνειρά σου.
        -Η παρουσία μας είναι δική σου επιλογή. Πάντα δική σου ήταν!
Γυρίζεις την πλάτη και έντρομος κρύβεσαι κάτω από το κρεβάτι. Μα η αλήθεια διαπερνά τους τοίχους και τις παιδικές κρυψώνες, τα μπορώ και τα θέλω, τα θα δω και τα ίσως και απογυμνώνοντας τον εαυτό σου ανακαλύπτεις το ΟΧΙ.
    Το μόνο που λες τόσα χρόνια στα πάντα.. μπροστά στο φόβο του να χάσεις τη μεγάλη σου ζωή.. ή μάλλον το όνειρο που εγκυμονούν τα δελτία μα ποτέ του δε γεννιέται...

Με πολλή αυταπάτη...

Αθανασία  

Απαρχή

     Και κάπως έτσι άρχισε ο άνθρωπος να φτιάχνει το μονοπάτι για το Γολγοθά του.
Τελέστηκε το μεγάλο λάθος που οδήγησε στην παράνοια τα έθνη. Δημιουργήθηκε το χρήμα. Θέλαμε να ξεφύγουμε από το ζώο, μα ο σκοπός ποτέ δεν αγίασε τα μέσα.  
 Βιαίως ανεπτυσσόμενα ένστικτα επιβίωσης μας κύκλωσαν και μας γύρισαν χιλιετίες πίσω στον Νεάταρνταλ, μα τώρα κάτι είχε αλλάξει. Δεν ήμασταν πια όσια αγρίμια της άγνοιας. Το μήλο της γνώσης είχε φαγωθεί και έτσι κατέληξε η ανθρωπότητα συνώνυμο της αμαρτίας.  
     Εξαγοράζουμε τη ζωή, εξαγοράζουμε το συναίσθημα, ανοίγοντας τηλεοράσεις στη διαπασών για να μην ακούμε τη φωνή της απόγνωσης. Αγκαλιάζουμε υποθετικά παιδιά ενώ τα δικά μας εξουδετερώνουν με ρουκέτες εχθρούς και φίλους. Πνίγουμε τη βαθιά κραυγή του δεσμώτη μέσα μας με ηλεκτρονικό όπιο και ενέσεις ψυχολόγων. Παρενέσεις κατάρρεσης το ονομάζει ο γνώστης.
     Που θα πάει... κάποτε θα βρεθεί ο πάτος και αυτού του βαρελιού. Το γεμάτο βρώμα σώμα μας θα βαπτιστεί στο αίμα για να εξαγνιστεί. Ετοιμάστε τα παιδιά για αυτό που είναι να ΄ρθει. Πάρτε τα από τα βρωμερά, από τις καλές προθέσεις, σχολικά κελιά τους και μορφώστε τα.
     Μακάρι ΑΥΤΗ, να είναι η απαρχή του τέλους της ψευτιάς μας.

Με πολλή αυταπάτη,

Αθανασία

Παθητικό ξύπνημα

  Όπως κάθε μέρα, έτσι και η σημερινή δεν διαφέρει στο ξύπνημα...
     Όνειρα παραμερισμένα και μισαδειανό στομάχι από ορέξεις πολυεπίπεδες. Τι να γίνεται πάλι σήμερα έξω από τα παράθυρά μας... Αυτό έφταιγε πάντα... δεν καταλαβαίνεις ότι το κακό άρχισε πίσω από το δικό σου παράθυρο.
     Προφανείς διαφθορείς, προσπαθούν να σε πείσουν ότι καθίσατε μαζί στο μεγάλο τραπέζι και διατελέσατε παρέα την έσχατη ανθρωποφαγία. Και συ, αντί να ακούσεις τον αρχαίο μέσα σου πρόγονο και να πετάξεις τα μεσαιωνικά δεσμά σου, δουλικά σκύβεις το κεφάλι στο ατέρμονο τίποτα που ορθώνεται μπροστά σου.
     Είμαστε όλοι βαριά άρρωστοι. Παθητικοί υπνοβάτες της ζωής , παθητικοί υπνοβάτες της ζωής των άλλων! Μέσα από τα τηλεσκουπίδια, τους τηλεπολιτικούς και τους τηλεδικαστές ήρθε ο καιρός.  Ο καιρός, να ζήσουμε λιγάκι και στο δικό μας όνειρο. Καλημέρα!

Με πολλή αυταπάτη...

Αθανασία

  
 http://www.youtube.com/watch?v=xHCy13ncsv4

Ουριοδρόμηση!

     Και εκεί που πιστεύεις ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο προς την αθανασία ωραίο μου χρυσόψαρο, έρχεται ένα παιδί και σε ρίχνει πάλι μέσα στη θολή σου γυάλα.
     Τα παιδιά με τις χίλιες υποχρεώσεις και τα μηδενικά δικαιώματα, που τα ρίξανε σε βαμμένα κλουβιά και τους μαθαίνουν τι θα πει ευγνωμοσύνη, μια μέρα θα επαναστατήσουν, και θα γίνουν ακριβώς όπως εμείς, κολυμπώντας ανάποδα, στα ίδια, βρώμικα νερά. Με τι θράσος να τους πεις ότι καταγράφονται τα όνειρα και οι διστακτικές τους παρουσίες...
     Mε τι διάθεση θα φτιάξεις καφέ το πρωί σε έναν άγνωστο στρατιώτη. Κάθε μέρα όλο και πιο αδιάφοροι μεταξύ μας στο απομονωμένο κελί του χρόνου που ζητά αντίποινα μισοτελειωμένων ονείρων και πράξεων ρυμοτομημένων.
    Δολο-φονία. Σήμερα θα αποφασίσουν τα δικαστήρια αν ήταν δικαιολογημένη η εκτέλεση του Αλέξη. Τι ωραία αντήχηση λέξεων...  Δολο-φονία... παρά-φωνία.  O tempora o mores! Πάρτε τις χάρτινες σαΐτες στα χέρια  και ετοιμαστείτε. Ο πόλεμος του καθρέπτη άρχισε.
     Μέχρι την άλλη εβδομάδα, όσοι πετάτε στα σύννεφα, να μας προφυλάσσετε από τη κρατική μόρφωση και επιμόρφωση.

Με πολλή αυταπάτη... 

Αθανασία

http://www.youtube.com/watch?v=XwJeRnvIhKg&feature=related

 http://www.youtube.com/watch?v=UPPgeDhGzKY&ob=av2e

Καλή αρχή!

     Σε μια δύσπεπτη εποχή αρχίζει κάτι νέο που αν το σπρώξει κανείς, μπορεί και να ταρακουνήσει κανένα ψαράκι και να βγει από τη θολή γυάλα του. Τώρα το αν θα βρεθεί στο γιαλό ή θα σπαρταρά μόνο του στο ξερό πάτωμα μιας γκαρσονιέρας, αυτό είναι πρόβλημα δικό του... ή μήπως εντέλει και δικό μας;
     Θα το μετρήσουν οι εποχές, και αν δεν το ανακυκλώσουν θα το βρούνε τα παιδιά μας σε κάποια από τις χωματερές που θα εισβάλλουν τρέχοντας καθώς θα έχουν απωθήσει τους αστυνομικούς που αφήνουν μόνο τους επιχειρηματίες, τους δικαστές, τους πολιτικούς και τους παπάδες να μπουν μέσα!    
    Παρακολουθείστε λοιπόν την επιμνημόσυνη δέηση μιας εποχής, φορέστε τα καλά σας γκλομπ και βγείτε στην πορεία του καρναβαλιού μαζί με τους εθνοπατέρες μας. Καλή αρχή μας εύχομαι..

Με πολλή αυταπάτη...

Αθανασία