Τίτλος hastag στο twitter... Όμως στην περίπτωση του συνταξιούχου φαρμακοποιού, δεν έχουμε αυτοκτονία. Έχουμε την ύστατη πολιτική πράξη ενός ανθρώπου που επέλεξε να πέσει περήφανος και αξιοπρεπής, παρά να παραδοθεί ζωντανός στις πολιτικές βδέλλες της Ε.Ε.
Η επιλογή του τόπου δεν είναι τυχαία.. Θα την έλεγα επίκληση στο φιλότιμο και την ευθιξία που ίσως να έχουν κάποιοι που συχνάζουν στα πρώην ανάκτορα του παλατιού- όπου η ιστορία χαμογελά πικρά κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο- και ταυτόχρονα ένα μήνυμα σε εμάς που ή θα αφεθούμε στο να φυτοζωούμε ή θα ξεσηκωθούμε για να σώσουμε ότι απέμεινε.
Η ύστατη πολιτική αυτή πράξη φέρνει στο προσκήνιο και κάποιες άλλες που στις τοπικές κοινωνίες γίνονται για κάποιες ώρες "θέμα" σαν θλιβερή διαπίστωση και σαν αναμενόμενο κακό. Αν αρχίσεις σιγά σιγά να ενώνεις τις γραμμούλες, "τυχαία και μεμονωμένα περιστατικά" παίρνουν τη μορφή τέρατος μέχρι που στο τέλος κατανοείς ότι έχουμε μπροστά μας πολλές αυτοκτονίες και απόπειρες των οποίων τα αίτια και οι αφορμές είναι κοινά.
Πίσω από αυτή την απόγνωση βρίσκονται οι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων που έχουν οδηγήσει τη χώρα στην πλήρη απαξίωση και διάλυση. Όταν λέω κυβερνώντες φυσικά δεν εννοώ το μη εκλεγμένο τραπεζίτη που στρογγυλοκάθεται στο Μαξίμου αλλά την Τρόικα που εμμέσως διευθύνει την εθνική παράδοση στις αγορές.
Νομίζω πως ήδη έχουμε αρκετά όμοια περιστατικά ώστε το φαινόμενο των αυτοκτονιών λόγω πολιτικού αδιεξόδου να παίρνει το μέγεθος επιδημίας (μην ξεχνάτε ότι με πολύ λιγότερα και καθόλου σοβαρά κρούσματα παραγγείλαμε εκατομμύρια εμβόλια για τον ιό των πουλερικών).
Ανησυχητική αν και εξοργιστικά αναμενόμενη η στάση των καναλιών που για μια ακόμα φορά προβάλλουν δηλώσεις απαξιωτικές για τα κίνητρα του ελεύθερου - πολιορκημένου συνταξιούχου και προσπαθούν να υποβαθμίσουν την πολιτική διάσταση της πράξης του αναμένοντας πως κάτι τέτοιο θα ξεκινήσει μια συζήτηση που θα τους φέρει αντιμέτωπους και με τις δικές τους ευθύνες.
Σε μια σοβαρή συζήτηση για τις πολιτικές αυτοκτονίες το συμπέρασμα θα ήταν ότι κάπου υπάρχει ένα κράτος που οπλίζει και αφήνει στο τραπέζι ένα γεμάτο όπλο, κοιτώντας με νόημα τους ποιο αδύναμους (σας θυμίζει κάτι;).
Με τη μέθοδο που όλοι έχουμε βιώσει, δηλαδή την τηλεοπτική τρομοκρατία την βία και την αφαίρεση θεμελιωδών δικαιωμάτων κλπ το κράτος γίνεται ηθικός αυτουργός αυτών των πολιτικών αυτοκτονιών αφού ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες όντας οι πρώτες που φτάνουν στο χείλος του γκρεμού σηκώνουν τελικά το όπλο από το τραπέζι και αυτοπυροβολούνται προτιμώντας τον αξιοπρεπή θάνατο από την αναξιοπρεπή ζωή.
Αν το καλοσκεφτείτε, βλέποντας τηλεόραση σήμερα συμπεραίνει κανείς κάποια πράγματα:
1) Πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα
2) Πως φταίμε ΚΑΙ εμείς για αυτή την κατάσταση- άρα πρέπει να πληρώσουμε για να διορθωθεί.
3) Πως δεν υπάρχει άλλη λύση από το να υποθηκεύσουμε το παρόν και το μέλλον της χώρας
4) Πως δε μας αρέσει αλλά πρέπει να μειωθούν μισθοί και συντάξεις.
5) Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η ενσάρκωση του #666
6) Πως ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε έτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερες θυσίες!
7) ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ,περικοπές
Είναι λογικό λοιπόν, αυτοί που έζησαν όλη τους τη ζωή δουλεύοντας και παλεύοντας για ένα καλύτερο μέλλον να νιώθουν αδύναμοι και αβοήθητοι. Ύστερα ο φόβος γίνεται πράξη. Μένουν κυριολεκτικά στο δρόμο. Δε τους ανήκει τίποτα άλλο πέρα από το δικαίωμα της χρήσης του γεμάτου όπλου. Απεγνωσμένοι και εγκλωβισμένοι στα χρέη κοιτάνε σχεδόν με αγάπη το πιστόλι πάνω στο τραπέζι - τη λύτρωση!
Η σημερινή πράξη του ανθρώπου - που δε γνωρίζω προσωπικά- με συγκινεί και αυτό γίνεται γιατί νιώθω ότι με αυτήν προσπαθεί να μου δώσει ένα μήνυμα. Ο τόπος που επέλεξε, το γράμμα με το μεγάλο κατηγορώ που άφησε όχι- δεν απευθυνόταν σε πολιτικούς- ξέρει πως είναι μάταιο.. Απευθυνόταν σε εμάς, που μπορούμε να παλέψουμε και που δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη!
Εύχομαι το επόμενο hastag στο twitter να είναι... κάπως έτσι:
#efugan_logo_epanastasis
Η επιλογή του τόπου δεν είναι τυχαία.. Θα την έλεγα επίκληση στο φιλότιμο και την ευθιξία που ίσως να έχουν κάποιοι που συχνάζουν στα πρώην ανάκτορα του παλατιού- όπου η ιστορία χαμογελά πικρά κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο- και ταυτόχρονα ένα μήνυμα σε εμάς που ή θα αφεθούμε στο να φυτοζωούμε ή θα ξεσηκωθούμε για να σώσουμε ότι απέμεινε.
Η ύστατη πολιτική αυτή πράξη φέρνει στο προσκήνιο και κάποιες άλλες που στις τοπικές κοινωνίες γίνονται για κάποιες ώρες "θέμα" σαν θλιβερή διαπίστωση και σαν αναμενόμενο κακό. Αν αρχίσεις σιγά σιγά να ενώνεις τις γραμμούλες, "τυχαία και μεμονωμένα περιστατικά" παίρνουν τη μορφή τέρατος μέχρι που στο τέλος κατανοείς ότι έχουμε μπροστά μας πολλές αυτοκτονίες και απόπειρες των οποίων τα αίτια και οι αφορμές είναι κοινά.
Πίσω από αυτή την απόγνωση βρίσκονται οι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων που έχουν οδηγήσει τη χώρα στην πλήρη απαξίωση και διάλυση. Όταν λέω κυβερνώντες φυσικά δεν εννοώ το μη εκλεγμένο τραπεζίτη που στρογγυλοκάθεται στο Μαξίμου αλλά την Τρόικα που εμμέσως διευθύνει την εθνική παράδοση στις αγορές.
Νομίζω πως ήδη έχουμε αρκετά όμοια περιστατικά ώστε το φαινόμενο των αυτοκτονιών λόγω πολιτικού αδιεξόδου να παίρνει το μέγεθος επιδημίας (μην ξεχνάτε ότι με πολύ λιγότερα και καθόλου σοβαρά κρούσματα παραγγείλαμε εκατομμύρια εμβόλια για τον ιό των πουλερικών).
Ανησυχητική αν και εξοργιστικά αναμενόμενη η στάση των καναλιών που για μια ακόμα φορά προβάλλουν δηλώσεις απαξιωτικές για τα κίνητρα του ελεύθερου - πολιορκημένου συνταξιούχου και προσπαθούν να υποβαθμίσουν την πολιτική διάσταση της πράξης του αναμένοντας πως κάτι τέτοιο θα ξεκινήσει μια συζήτηση που θα τους φέρει αντιμέτωπους και με τις δικές τους ευθύνες.
Σε μια σοβαρή συζήτηση για τις πολιτικές αυτοκτονίες το συμπέρασμα θα ήταν ότι κάπου υπάρχει ένα κράτος που οπλίζει και αφήνει στο τραπέζι ένα γεμάτο όπλο, κοιτώντας με νόημα τους ποιο αδύναμους (σας θυμίζει κάτι;).
Με τη μέθοδο που όλοι έχουμε βιώσει, δηλαδή την τηλεοπτική τρομοκρατία την βία και την αφαίρεση θεμελιωδών δικαιωμάτων κλπ το κράτος γίνεται ηθικός αυτουργός αυτών των πολιτικών αυτοκτονιών αφού ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες όντας οι πρώτες που φτάνουν στο χείλος του γκρεμού σηκώνουν τελικά το όπλο από το τραπέζι και αυτοπυροβολούνται προτιμώντας τον αξιοπρεπή θάνατο από την αναξιοπρεπή ζωή.
Αν το καλοσκεφτείτε, βλέποντας τηλεόραση σήμερα συμπεραίνει κανείς κάποια πράγματα:
1) Πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα
2) Πως φταίμε ΚΑΙ εμείς για αυτή την κατάσταση- άρα πρέπει να πληρώσουμε για να διορθωθεί.
3) Πως δεν υπάρχει άλλη λύση από το να υποθηκεύσουμε το παρόν και το μέλλον της χώρας
4) Πως δε μας αρέσει αλλά πρέπει να μειωθούν μισθοί και συντάξεις.
5) Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η ενσάρκωση του #666
6) Πως ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε έτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερες θυσίες!
7) ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ,περικοπές
Είναι λογικό λοιπόν, αυτοί που έζησαν όλη τους τη ζωή δουλεύοντας και παλεύοντας για ένα καλύτερο μέλλον να νιώθουν αδύναμοι και αβοήθητοι. Ύστερα ο φόβος γίνεται πράξη. Μένουν κυριολεκτικά στο δρόμο. Δε τους ανήκει τίποτα άλλο πέρα από το δικαίωμα της χρήσης του γεμάτου όπλου. Απεγνωσμένοι και εγκλωβισμένοι στα χρέη κοιτάνε σχεδόν με αγάπη το πιστόλι πάνω στο τραπέζι - τη λύτρωση!
Η σημερινή πράξη του ανθρώπου - που δε γνωρίζω προσωπικά- με συγκινεί και αυτό γίνεται γιατί νιώθω ότι με αυτήν προσπαθεί να μου δώσει ένα μήνυμα. Ο τόπος που επέλεξε, το γράμμα με το μεγάλο κατηγορώ που άφησε όχι- δεν απευθυνόταν σε πολιτικούς- ξέρει πως είναι μάταιο.. Απευθυνόταν σε εμάς, που μπορούμε να παλέψουμε και που δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη!
Εύχομαι το επόμενο hastag στο twitter να είναι... κάπως έτσι:
#efugan_logo_epanastasis
Με πολλή αυταπάτη...
Αθανασία
